1) “Bir yudum suyu hayal ettim”
Hac 2018. Arefe günü, tüm Müslümanlar Arafat dağında bulunmak için ve tüm gün dua ve zikir yapmak için orada bulunuyorduk. Herkes gibi ben de yorgundum. Günün büyük bir kısmında kavurucu güneşin altında yürüdük, çok bekledik, çünkü orada yaklaşık 2 milyon Müslüman vardı, bu yüzden sabırlı olmaya çalıştık ve sonunda gideceğimiz yere ulaştık.
Allah'a hamdolsun çok mutlu oldum, çok dua ettim. İçimi bir sevinç kapladı, çünkü Allah'ın melekler önünde bizimle övündüğünü düşündüm. Güneş batarken herkes Müzdelife'ye doğru yol aldı, geceyi orada geçirecektik, sonuç olarak herkes geceyi orada geçirdi, çünkü bu bir sünnet ve orası çok dağlık bir yer, yani yüzlerce dağın olduğu bir bölgeydi. Binlerce Müslüman orada yatacak, dinlenecek ve uyku tulumlarında uyuyacaktı.
Çok gürültülüydü. Herkes uyumadı: Böyle bir yerde, dünyanın her yerinden diğer Müslümanların yanında olmanın heyecanını yaşadık, içimizde bir kardeşlik duygusu uyandı adeta.
Çok susamıştım, param yoktu, yakın yerde bir çocuk su satıyordu değil. O anda ben bir yudum suyu hayal ettim, bütün düşüncem, aklım fikrim su içmekti. Uyuyamadım, yine de birinden para istemek de istemiyordum, bir şeyler düşünmeye çalıştım ama hepsi nafileydi.
Dinlenmek için oturmadan önce yanımdaki adam 5 şişe soğuk su ile geri geldi ve bir tanesini bana verdi. O an gözlerim doldu. Bunun Allah'ın bana olan rahmetinin bir tecellisi olduğunu anladım. Bu da Küçük bir jest gibi görünse de Allah'ın bizim ihtiyacımız olanı gördüğünü ve ihtiyacımız olanı O'ndan istesek onu bize verdiğini gösterir.
2) “Neden bu kadar çok?”
Üniversiteye girdikten sonra ailem eğitim masraflarımın tamamını nakit olarak ödeyemediler ve taksitle ödediler. 3 ayda bir belli bir miktar ödeme yapıyorduk. Allah'a hamd olsun ki yıllarca ne anne-babam, ne de dekanlık tarafından herhangi bir sorun olmadı.
Bizde sadece fakülteler değil, bir enstitümüz vardı ve bölümler vardı. Ve enstitünün kendisi yeniydi, her altı ayda bir - yılda bir değişiklikler olurdu: odaların konumundan başlayarak, öğretmenler değişiyor yeni öğretmenler geliyordu, enstitü içinde yenilikler yapılıyor ve eğitim şeklinde de değişiklikler yapılıyordu.
Öğrenim hayatım boyunca resmi olarak bir yerde çalışmadım, makale, video hatta kitap tercümesi yaptım bu sayede küçük de olsa dönem dönem bir gelirim oldu. Bu parayla, ailemin yardımı olmadan barınma, yol masrafları ve yeme içme ihtiyaçlarımı karşılayabilirdim.
Ve böylece 4. sınıfa geçtim, iş aradım ama pandemi nedeniyle iş bulamadım. Ve bir Cuma günü camide otururken enstitüye 90 bin ruble borcumun olduğuna dair bir mesaj aldım. Nedeni gecikmeydi. İlk başta hiçbir şey anlamadım ve daha net bir açıklama talep ettim. Bana ödeme tarihinin değiştiği ve okul ücretini bir ay önce ödemem gerektiği söylendi. Ama kimse bizi bu konuda bşlgilendirme yapmamaış ve biz böyle bir durumla karşı karşıya kalmıştık.
O arada ailemin birikimi yoktu, ben de resmi olarak çalışmıyorum, ne yapacağımı bilmiyordum. Yapabildiğim tek şey dua etmek oldu. Allah'tan bu durumu benim için kolaylaştırmasını, iş bulmam için bana yardım etmesini istedim. Aynı gün çeviri için çok denecek kadar bir iş aldım, bu işten alacağım para söz konusu borç para miktarının yarısını ödemek için yeterli olacaktı.
Ödemeye bir hafta kalmıştı, henüz para elime ulaşmamıştı. Küçük erkek kardeşimi ek ders için okula götürmüştüm ve onu bekliyordum. Benimle birlikte çalışan kişi sorunumu biliyordu ve ödeme yapacağınız yazdı. Parayı hemen anneme göndermesini istedim. Ondan sonraki yaşananları tam bir mucize olarak tanımlayabilirim. Annem beni aradı ve şaşkınlıkla "Ne kadar para gönderilecekti?" diye sordu. Miktarın yaklaşık dörtte birini söyledim. 86 bin göndermişlerdi. Ben de ne olduğunu anlamadım. Panik, şaşkınlık ve mutluluk içinde, ne olduğunu öğrenmek için işverene yazdım. Meğer kim olduğunu bilmediğim bir kişi durumumu öğrenmiş ve bu miktarı sadaka olarak vermiş. O kimdi? Bilmiyorum. Ve bu durumdan sonra durum ne olursa olsun umutsuzluğa kapılmayı bıraktım. Ne olursa olsun, her zaman dua etmeyi, sorunu bu şekilde çözmeye çalışmayı öğrendim.
Hac 2018. Arefe günü, tüm Müslümanlar Arafat dağında bulunmak için ve tüm gün dua ve zikir yapmak için orada bulunuyorduk. Herkes gibi ben de yorgundum. Günün büyük bir kısmında kavurucu güneşin altında yürüdük, çok bekledik, çünkü orada yaklaşık 2 milyon Müslüman vardı, bu yüzden sabırlı olmaya çalıştık ve sonunda gideceğimiz yere ulaştık.
Allah'a hamdolsun çok mutlu oldum, çok dua ettim. İçimi bir sevinç kapladı, çünkü Allah'ın melekler önünde bizimle övündüğünü düşündüm. Güneş batarken herkes Müzdelife'ye doğru yol aldı, geceyi orada geçirecektik, sonuç olarak herkes geceyi orada geçirdi, çünkü bu bir sünnet ve orası çok dağlık bir yer, yani yüzlerce dağın olduğu bir bölgeydi. Binlerce Müslüman orada yatacak, dinlenecek ve uyku tulumlarında uyuyacaktı.
Çok gürültülüydü. Herkes uyumadı: Böyle bir yerde, dünyanın her yerinden diğer Müslümanların yanında olmanın heyecanını yaşadık, içimizde bir kardeşlik duygusu uyandı adeta.
Çok susamıştım, param yoktu, yakın yerde bir çocuk su satıyordu değil. O anda ben bir yudum suyu hayal ettim, bütün düşüncem, aklım fikrim su içmekti. Uyuyamadım, yine de birinden para istemek de istemiyordum, bir şeyler düşünmeye çalıştım ama hepsi nafileydi.
Dinlenmek için oturmadan önce yanımdaki adam 5 şişe soğuk su ile geri geldi ve bir tanesini bana verdi. O an gözlerim doldu. Bunun Allah'ın bana olan rahmetinin bir tecellisi olduğunu anladım. Bu da Küçük bir jest gibi görünse de Allah'ın bizim ihtiyacımız olanı gördüğünü ve ihtiyacımız olanı O'ndan istesek onu bize verdiğini gösterir.
2) “Neden bu kadar çok?”
Üniversiteye girdikten sonra ailem eğitim masraflarımın tamamını nakit olarak ödeyemediler ve taksitle ödediler. 3 ayda bir belli bir miktar ödeme yapıyorduk. Allah'a hamd olsun ki yıllarca ne anne-babam, ne de dekanlık tarafından herhangi bir sorun olmadı.
Bizde sadece fakülteler değil, bir enstitümüz vardı ve bölümler vardı. Ve enstitünün kendisi yeniydi, her altı ayda bir - yılda bir değişiklikler olurdu: odaların konumundan başlayarak, öğretmenler değişiyor yeni öğretmenler geliyordu, enstitü içinde yenilikler yapılıyor ve eğitim şeklinde de değişiklikler yapılıyordu.
Öğrenim hayatım boyunca resmi olarak bir yerde çalışmadım, makale, video hatta kitap tercümesi yaptım bu sayede küçük de olsa dönem dönem bir gelirim oldu. Bu parayla, ailemin yardımı olmadan barınma, yol masrafları ve yeme içme ihtiyaçlarımı karşılayabilirdim.
Ve böylece 4. sınıfa geçtim, iş aradım ama pandemi nedeniyle iş bulamadım. Ve bir Cuma günü camide otururken enstitüye 90 bin ruble borcumun olduğuna dair bir mesaj aldım. Nedeni gecikmeydi. İlk başta hiçbir şey anlamadım ve daha net bir açıklama talep ettim. Bana ödeme tarihinin değiştiği ve okul ücretini bir ay önce ödemem gerektiği söylendi. Ama kimse bizi bu konuda bşlgilendirme yapmamaış ve biz böyle bir durumla karşı karşıya kalmıştık.
O arada ailemin birikimi yoktu, ben de resmi olarak çalışmıyorum, ne yapacağımı bilmiyordum. Yapabildiğim tek şey dua etmek oldu. Allah'tan bu durumu benim için kolaylaştırmasını, iş bulmam için bana yardım etmesini istedim. Aynı gün çeviri için çok denecek kadar bir iş aldım, bu işten alacağım para söz konusu borç para miktarının yarısını ödemek için yeterli olacaktı.
Ödemeye bir hafta kalmıştı, henüz para elime ulaşmamıştı. Küçük erkek kardeşimi ek ders için okula götürmüştüm ve onu bekliyordum. Benimle birlikte çalışan kişi sorunumu biliyordu ve ödeme yapacağınız yazdı. Parayı hemen anneme göndermesini istedim. Ondan sonraki yaşananları tam bir mucize olarak tanımlayabilirim. Annem beni aradı ve şaşkınlıkla "Ne kadar para gönderilecekti?" diye sordu. Miktarın yaklaşık dörtte birini söyledim. 86 bin göndermişlerdi. Ben de ne olduğunu anlamadım. Panik, şaşkınlık ve mutluluk içinde, ne olduğunu öğrenmek için işverene yazdım. Meğer kim olduğunu bilmediğim bir kişi durumumu öğrenmiş ve bu miktarı sadaka olarak vermiş. O kimdi? Bilmiyorum. Ve bu durumdan sonra durum ne olursa olsun umutsuzluğa kapılmayı bıraktım. Ne olursa olsun, her zaman dua etmeyi, sorunu bu şekilde çözmeye çalışmayı öğrendim.